Dag 24: Quad rijden en waterval

Waar iedereen zo naar heeft uitgekeken, heerst bij mij toch enige spanning. Ik weet niet wat ik er van moet vinden. In eerste instantie vond ik het ook niks om deze vrije natuur te bederven met die blèrende motoren. Maar goed... Onze Franse begeleider Damien haalt ons op en na een pick-up van een Duits stel, rijden we steeds hoger en hoger het binnenland in. De quads staan al klaar: voor Lonneke en Coen een kinderquad en Simone gaat bij Jan achterop een extra powerfulle quad. We krijgen uitleg over hoe het werkt en het is heel eenvoudig: sleuteltje om, knopje voor starten motor, gas door indrukken knopje met duim en remmen door knijprem. Helmpje op en we gaan weg met iemand in een quad voorop en een motor ernaast of ertussen. Best stabiel. Soms voel je dat sommige wielen minder grip hebben, maar dat komt dan weer goed. De kinderquads zijn minder stabiel en zo af en toe rijden Lonneke en Coen in een scheur of in de kant. Soms bij teveel gas daarna gaat ie zelfs een beetje steigeren. De motor tussen m'n benen wordt heel heet en m'n kuiten worden een beetje rood en nu eens niet van de zon. Maar ik krijg er lol in en kan me goed voorstellen dat jongens dat geblèr bij vol gas de helling op gaaf vinden. Ik zou er bijna extra testosteron van krijgen. Coen heeft wel een schaafwond op z'n kuit maar gaat vrolijk door. We zien prachtige uitzichtpunten naar zee en
de omringende eilanden en drinken wat bij een soort eettentje. Als we later een paar pick-up wagens zien naderen en Coen wil uitwijken, krijgen we de schrik van ons leven. Met behoorlijke snelheid vliegt Coen met quad de berm in, de quad gaat over de kop en zowel quad als Coen zijn niet meer te zien. Van alle kanten stormen er mensen naar de plek om te kijken hoe het gaat. Ik hou me rustig tot ik meer weet. Is dit een ravijn? Ligt hij eronder? Dan, na gelukkige korte tijd, loopt Coen terug naar de weg. Pffff...  ik wil wel met z'n zevenen terug naar huis! Hij blijkt alleen een klein wondje op z'n schouder te hebben en is letterlijk 'met de schrik' vrijgekomen. In eerste instantie denken we dat hij door de paniek rem als gas tegelijk heeft gebruikt. Maar na controle blijkt het gasknopje van de quad een beetje vast te zitten waardoor die gaat excelleren. Zeg ik dat goed zo? Gelukkig, het ligt niet (alleen) aan Coen. Hij mag voorop samen met de quadbegeleider rijden. We krijgen ook hier weer een heerlijke lunch en gaan op weg naar de waterval. Dat wil zeggen...., halverwege parkeren we de quads en worden met een pick-up car verder gereden. Quads zijn daar verboden. De chauffeur heeft z'n zoontje van ongeveer anderhalf jaar los in de auto. Geen kinderzitje of waarschuwing van papa. Hij houdt zich vast aan het ijzeren hek tussen de voorstoelen en laadbak en heeft waarschijnlijk wel door dat hij gaat vallen als hij loslaat op deze hele hobbelige, steile weg. Proefondervindelijk leren. Donkere wolken pakken samen en op het moment dat we uitstappen begint het te regenen. Mmmm...nou ja, we hebben onze zwemkleding aan. Via soms gladde stapstenen komt de waterval in zicht. Diep beneden zie je de andere groep in het water. In eerste instantie voel ik er niets voor om hier (wel onder begeleiding) af te dalen, maar ik ga toch mee. Jan blijft boven om foto's te maken. Vanaf het water beneden lopen en klimmen we (soms met behulp van hand en touw) stroomopwaarts richting 'the shower' en daarna de 'glij-jump' in een waterbekken. In het kader van grensverleggend bezig zijn waag ik de sprong. Spannend, maar leuk. De duik onder een rots door laat ik aan mij voorbij gaan. Coen demonstreert. 'Bye mama', hij duikt onder het wateroppervlak om aan de andere kant van de rots weer z'n hoofd te laten zien. Het is maar goed dat dit de laatste (volle) dag is..... We laten ons met het water weer naar beneden voeren en klimmen via de rotsen weer naar de auto. Die brengt ons naar de quads en daarna rijden we in de stralende zon terug naar ons vertrekpunt. Na een koud drankje en een praatje met de ondernemende Fransen, worden we weer teruggebracht naar ons hotel. In de laadbak zitten ook de twee bravourmakende jongens die uit Bahrein blijken te komen. We krijgen het idee dat ze uit rijke families komen. Ze laten een foto zien van hun sheiken-kledij (bij Suikerfeest) dat op niets lijkt op de schreeuwerige, foute vakantiekleding die ze nu aan hebben. We zoeken contact met de Puntjes die nu ook op Ko Samui zijn aangekomen. Na wat heen en weer bellen blijkt het Thaise restaurant hier schuin tegenover nog plek te hebben voor 11 personen. Het is weer gezellig eten samen en voor de laatste keer. Hoewel....toevallig vliegen we met dezelfde vliegtuigen via Bangkok terug naar huis.